مرحوم آیت‌الله میرزا مهدی غروي اصفهانی رضوان‌الله‌علیه در سال ۱۳۰۳ هجری قمری در اصفهان متولد شد. در ۹ سالگی پدر خويش؛ میرزا اسماعیل اصفهانی؛ را از دست داد پس از تحصیلات مقدماتی و خواندن اندکی فقه‌ و اصول نزد استادان محلی، در حدود ۱۲ سالگی(۱۳۱۵ ه.ق)، رهسپار كربلاي معلا گشت.

بنا به توصیة مرحوم آیت‌الله حاج آقا رحیم‌ ارباب، از آغاز ورود به عراق، با مرحوم‌ آیت‌الله العظمی سید اسماعیل صدر (م: ۱۳۳۸ ق) ارتباط می‌یابد و از مراتب علمی و سلوک‌ روحی وی بهره‌مند می‌گردد. ^[۱]

مرحوم صدر از شاگردان مرحوم ملا فتح‌الله سلطان‌آبادی است و ملا فتح‌الله از آنجا كه مدتی با مرحوم حاج ملاحسینقلی همدانی (م: ۱۳۱۱ ق) مرتبط بوده ^[۲] متأثّر از اهل عرفان بوده و از اهل زهد و کرامات نيز به شمار مي‌آيد،‌ اما سر سازشی با حکمت متعالیه نداشته و با گرايشات عرفاني وحدت وجودي مخالف بوده‌است. اين منش فكري ملا فتح‌الله را به وضوح در آثار شاگرد و ارادتمند خاص وي يعني مرحوم محدث نوری مي‌توان مشاهده كرد.

ميرزا مهدي اصفهاني بعد از ارتباط با مرحوم صدر به نجف مهاجرت كرده و مدتي به خدمت مرحوم آية الله سید احمد کربلایی (م:۱۳۳۲ ق) مي‌رسد. برخي نيز از ارتباط وي با شيخ محمد بهاري و سپس مرحوم قاضي در اين دوره سخن گفته‌اند ^[۳] اما – با توجّه به ارتباط بعدي وي با مرحوم آقا سيّد جمال گلپايگاني - آنچه مسلم است اينكه مرحوم ميرزا استفادۀ سلوكي چنداني از اين بزرگان نكرده‌است.

از فعاليت‌هاي علمي مرحوم ميرزا در اين دوران اطلاعات مستند چنداني در دست نيست. برخي گفته‌اند: « در این دوره در نجف اصول را نزد آخوند خراسانی (صاحب کفایة‌الاصول) و فقه را نیز نزد سید محمدکاظم یزدی (صاحب عروة‌الوثقى) خواند.» ^[۴] و از خود ميرزا نقل شده است كه كفايه را در نزد مرحوم آفا سيّد جمال گلپايگاني خوانده است .^[۵]

پس از اين دوران و فراگيري مباني فقه و اصول مرسوم، ظاهراً در حوالي سال ۱۳۲۵ه.ق ^[۶] و پس از انقلاب مشروطه در ایران، اين استاد و شاگرد همراه تنی‌ چند از فاضلان معاصر، مانند آیة‌الله سید محمود شاهرودی و آیة‌الله شيخ حسين حلّي که جمعاً بیش از هفت نفر نبوده‌اند ، اولین‌ دورة درس خارج اصول مرحوم آیة‌الله میرزا حسين نائینی (م:۱۳۵۵ ق) را تشکیل می‌دهند.

مرحوم ميرزا پس از حدود سيزده سال شركت در اين درس، توفیق دریافت اجازه اجتهاد از میرزای نائینی را مي‌يابد. اين اجازه‌نامه كه به تاريخ عيد فطر ۱۳۳۸ ه. ق نگاشته شده‌ بعدها توسط كساني چون آيات عظام آقاضیاءالدین عراقی، سيّد ابوالحسن اصفهانی، و شيخ عبدالکریم حائری یزدی رحمة‌الله‌عليهم مورد تأیید قرار گرفت.

در اين اجازه‌نامه دربارة ميرزا مهدي اصفهاني آمده‌است:

«... العلم العلّام، و المهذّب الهمام، ذو القريحة القويمة، و السّليقة المستقيمة، و النّظر الصّائب و الفكر الثّاقب، عماد العلماء و صفوة الفقهاء، و الورع التّقي و العدل الزّكي... فليحمدالله ـ سبحانه و تعالي ـ علي ما أولاه من جودة الذّهن و حسن النّظر.»

با توجه به اينكه ميرزاي نائيني كمتر به افراد اجازة اجتهاد مي‌داده‌اند ، اين تعبيرات دربارة ميرزا مهدي ۳۵ ساله به روشني از هوش سرشار و استعداد فوق العادة وي حكايت دارد.

مرحوم آیت‌الله میرزا مهدی غروي اصفهانی رضوان‌الله‌علیه در سال ۱۳۰۳ هجری قمری در اصفهان متولد شد. در ۹ سالگی پدر خويش؛ میرزا اسماعیل اصفهانی؛ را از دست داد پس از تحصیلات مقدماتی و خواندن اندکی فقه‌ و اصول نزد استادان محلی، در حدود ۱۲ سالگی(۱۳۱۵ ه.ق)، رهسپار كربلاي معلا گشت.

بنا به توصیة مرحوم آیت‌الله حاج آقا رحیم‌ ارباب، از آغاز ورود به عراق، با مرحوم‌ آیت‌الله العظمی سید اسماعیل صدر (م: ۱۳۳۸ ق) ارتباط می‌یابد و از مراتب علمی و سلوک‌ روحی وی بهره‌مند می‌گردد.^[۱]

مرحوم صدر از شاگردان مرحوم ملا فتح‌الله سلطان‌آبادی است و ملا فتح‌الله از آنجا كه مدتی با مرحوم حاج ملاحسینقلی همدانی (م: ۱۳۱۱ ق) مرتبط بوده^[۲]متأثّر از اهل عرفان بوده و از اهل زهد و کرامات نيز به شمار مي‌آيد،‌ اما سر سازشی با حکمت متعالیه نداشته و با گرايشات عرفاني وحدت وجودي مخالف بوده‌است. اين منش فكري ملا فتح‌الله را به وضوح در آثار شاگرد و ارادتمند خاص وي يعني مرحوم محدث نوری مي‌توان مشاهده كرد.

ميرزا مهدي اصفهاني بعد از ارتباط با مرحوم صدر به نجف مهاجرت كرده و مدتي به خدمت مرحوم آية الله سید احمد کربلایی (م:۱۳۳۲ ق) مي‌رسد. برخي نيز از ارتباط وي با شيخ محمد بهاري و سپس مرحوم قاضي در اين دوره سخن گفته‌اند^[۳]اما – با توجّه به ارتباط بعدي وي با مرحوم آقا سيّد جمال گلپايگاني - آنچه مسلم است اينكه مرحوم ميرزا استفادۀ سلوكي چنداني از اين بزرگان نكرده‌است.

از فعاليت‌هاي علمي مرحوم ميرزا در اين دوران اطلاعات مستند چنداني در دست نيست. برخي گفته‌اند: « در این دوره در نجف اصول را نزد آخوند خراسانی (صاحب کفایة‌الاصول) و فقه را نیز نزد سید محمدکاظم یزدی (صاحب عروة‌الوثقى) خواند.»^[۴]و از خود ميرزا نقل شده است كه كفايه را در نزد مرحوم آفا سيّد جمال گلپايگاني خوانده است .^[۵]

پس از اين دوران و فراگيري مباني فقه و اصول مرسوم، ظاهراً در حوالي سال ۱۳۲۵ه.ق^[۶]و پس از انقلاب مشروطه در ایران، اين استاد و شاگرد همراه تنی‌ چند از فاضلان معاصر، مانند آیة‌الله سید محمود شاهرودی و آیة‌الله شيخ حسين حلّي که جمعاً بیش از هفت نفر نبوده‌اند ، اولین‌ دورة درس خارج اصول مرحوم آیة‌الله میرزا حسين نائینی (م:۱۳۵۵ ق) را تشکیل می‌دهند.

مرحوم ميرزا پس از حدود سيزده سال شركت در اين درس، توفیق دریافت اجازه اجتهاد از میرزای نائینی را مي‌يابد. اين اجازه‌نامه كه به تاريخ عيد فطر ۱۳۳۸ ه. ق نگاشته شده‌ بعدها توسط كساني چون آيات عظام آقاضیاءالدین عراقی، سيّد ابوالحسن اصفهانی، و شيخ عبدالکریم حائری یزدی رحمة‌الله‌عليهم مورد تأیید قرار گرفت.

در اين اجازه‌نامه دربارة ميرزا مهدي اصفهاني آمده‌است:

«... العلم العلّام، و المهذّب الهمام، ذو القريحة القويمة، و السّليقة المستقيمة، و النّظر الصّائب و الفكر الثّاقب، عماد العلماء و صفوة الفقهاء، و الورع التّقي و العدل الزّكي... فليحمدالله ـ سبحانه و تعالي ـ علي ما أولاه من جودة الذّهن و حسن النّظر.»

با توجه به اينكه ميرزاي نائيني كمتر به افراد اجازة اجتهاد مي‌داده‌اند ، اين تعبيرات دربارة ميرزا مهدي ۳۵ ساله به روشني از هوش سرشار و استعداد فوق العادة وي حكايت دارد.